Суседка - 2 глава

– Выбачайце, – ускрыкнула Оля і зачыніла дзверцы.

Яна паспадзявалася, што той бок паступіў гэтак жа: зачыніла дзверы і зрабіла выгляд, што нічога не адбылося. На ўсялякі выпадак яна адскочыла ад шафы, як быццам з ёй можа выйсці д’ябал. Засталося толькі прыдумаць, што рабіць з рэчамі: пакінуць у чамадане або павесіць на спінку крэсла, або з’ехаць дадому. Задумаўшыся над верагоднасцю сустрэчы суседкі ў калідоры, Оля з надзеяй паглядзела на балконныя дзверы – другі паверх – не так ужо і высока. Думкі неслі Олю далей: яна чула, што чалавек без ежы можа пражыць месяц, у яе ж з сабой былі чыпсы, і адпачынак разлічаны ўсяго на 10 дзён – можна зусім не выходзіць з нумара.

Вось толькі ўспамінамі ўвесь час вярталася да ўбачанага. Дзіўна, але яна не паспела разгледзець твар суседкі, а вось грудзі цалкам: невялікія з ружовымі смочкамі, падобнымі на малінавыя карамелькі.

Оля аблаяла сябе за такія думкі, палічыўшы, што такія пахабныя параўнанні недарэчныя. Яна прыняла канчатковае рашэнне ні ў якім разе не выходзіць з нумара.

Але суседка, імаверна, глядзела на сітуацыю па-іншаму, бо з шафы пачуўся стук:

– Прывітанне, вы б не маглі адчыніць дзверы, здаецца, нам трэба пагаварыць.

Працяг будзе…