Суседка - 5 глава

Глава 5

Раніца Олі пачалася як звычайна. Прачнуўшыся і пацягнуўшыся, яна хутка прыняла душ і пабрыла ў рэстаран на сняданак. Пахла свежымі булачкамі.

Па дарозе яна прыкідала, ці сустрэне Машу? Ці загаворыць з ёй? Магчыма, яны будуць сядзець разам. І атрымаецца выпадкова да яе дакрануцца. Оля адарвала сябе ад думак, нагадаўшы, што школу ўжо даўно скончыла. Яна дарослая і самастойная.

Маша ўжо была на месцы. Гэтая дзяўчына была самай ветлай, самай таварыскай і абаяльнай. Кожны наведвальнік падыходзіў да яе, і для кожнага яна знаходзіла слова. І хоць на Олю суседка не звяртала ўвагу, яна была адзіным чалавекам сярод наведвальнікаў, хто бачыў Машу аголенай. Ёй ліслівіла гэтая думка. Оля ўсміхнулася сама сабе, а потым сумеўшыся кашлянула. Узяла крыху ежы і пайшла да століка.

Яна падумала, ці можа чалавек памерці ад збянтэжанасці? Праваліцца пад зямлю – дакладна не.

– Прывітанне.

Оля здрыганулася і падняла галаву. Перад ёй стаяла Маша. Яе грудзі былі на ўзроўні вачэй Олі. Дзяўчына прымусіла сябе паглядзець у вочы суседцы.

– Добр… Прывітанне.

– Не супраць, калі я сяду з табой? Не люблю есці ў адзіноце.

Оля кіўнула. Чамусьці побач з Машай яе язык станавіўся каменным.

– Хлопец ці праца?
– Што, даруй?
– Навошта ты прыехала сюды?
– Хлопец.

Маша працягнула руку і пагладзіла Олю. У Олі пабеглі мурашкі. Рука Машы была цёплая і мяккая. Гладзіла яна павольна і пяшчотна. Оля падумала, што жэст быў занадта інтымны для рэстарана, зноў збянтэжылася і пачырванела. Маша заўважыла гэта і ўсміхнулася.

Да іх століка падышла пажылая пара. Мужчына запрасіў Машу і яе чароўную сяброўку ўвечары на танцы. Абяцаў, што будзе галавакружны вечар. Маша не стала абяцаць. Сказала, што ў яе ўжо ёсць іншыя галавакружныя планы.

Оля знервавалася. А потым здзівілася. З чаго б ёй хвалявацца з-за планаў нейкай першай сустрэчнай суседкі. Оля, між іншым, можа і ў адзіноце час правесці. Такі быў план. На крайні выпадак сходзіць у бібліятэку.

Так яна і зрабіла перад вячэрай. Для чалавека, які даўно там не быў, выбар здаўся велізарным. Бібліятэкарка назірала, як дзяўчына кідалася ад стэлажа з класікай да гістарычных раманаў. Потым устала з-за стала і працягнула ёй кнігу з мужчынам на кані на вокладцы.

– Бярыце, гэта тое, што вы шукаеце.

Оля не стала спрачацца, вырашыла быць адкрытай да ўсяго новага.

У рэстаране было ціха: мерна стукалі відэльцы, ціха гутарылі сонныя пастаяльцы. Оля паклала кнігу побач з сабой, жанчына за суседнім сталом ухвалена кіўнула. Машы не было. Оля з’ела свой амлет і пайшла ў нумар, прадчуваючы падарожжа ў свет мужчын з коньмі. У адзіноце.

Кніга чыталася хутка, аўтар не стала мучыць чытача доўгімі апісаннямі прыроды і побыту. Сюжэт спрытна лавіраваў паміж пасцельнымі сцэнамі. Праз некалькі раздзелаў Оля зразумела, дзе можна прапусціць, каб перайсці да самага цікавага.

Нечакана кніга як быццам ажыла і Оля пачула чыесьці стогны. Першы яе парыў быў ускочыць і шукаць таго, хто знаходзіцца ў бядзе, але паляжаўшы трохі, яна сцяміла, што дапамога патрэбна ёй. Ёй здалося, што стагнала Маша. Оля ляжала ў цемры і смелыя гукі ўключылі ўяўленне. Яна падумала, што Оля цяпер не адна, побач з ёй прыгожы мужчына з моцным членам, а можа быць і не адзін. Яна ўявіла сябе тым мужчынам, які цяпер прымушае Машу стагнаць ад задавальнення. Потым Оля зразумела, што няма іншых гукаў, толькі стогны дзяўчыны. Ад гэтай думкі яна ўзбудзілася яшчэ больш. Маша там адна і ёй добра самой з сабой. Оля задумалася, а ці магла яна зараз адчыніць шафу, адчыніць створку і зайсці ў пакой да Машы, потым прылегчы побач і стагнаць гэтак жа, як яна? Каб чулі суседзі, адміністрацыя і ўсе, хто не спаў? Хапіла б ёй смеласці любіць сябе гучна і не хаваючыся?

Оля апусціла спачатку адну руку. Няёмка датыкалася да сябе пад коўдрай. Падбадзёраная стогнамі суседкі, яна скінула коўдру, зняла піжаму. Працягваючы гладзіць сябе і лашчыць, яна зняла трусікі, якія ёй заміналі. Усё больш настойлівей яна кружыла вакол клітара, другой рукой яна ўвайшла сама ў сябе. Рытмічна рухаючыся, яна выгнулася і выдала ціхі гук, падобны на піск мышы. Яе цела дрыжала. Застыўшы з рукамі паміж ног, яна зразумела, што ёй спадабалася. Не тое, каб яна гэтага не рабіла раней, проста цяпер ёй было не сорамна. Ёй было добра. Як быццам расслабіліся ўсе мышцы, як быццам яна скінула з сябе пыл.

Працяг будзе…