Калядны цуд - Калядны цуд
Снежная зіма за вокнамі, усё навокал мігціць рознакаляровымі агеньчыкамі.
Цынамон, мандарыны, апельсіны, елка, імбірнае печыва, какава, глінтвейн.
Што можа быць лепш за сумесь гэтых пахаў з каляднымі песнямі і святлом ад гірляндаў?
У гэты час здаецца што ўсе навокал самыя шчаслівыя ў свеце і мне цёпла.
Цёпла не ад святочнага швэдара, апранутага на белую кашулю, схаванага пад паліто, а ад таго, што ўсе радуюцца навокал. І я радуюся з імі.
Мне цёпла ад таго, што мудрагелісты вальс у паветры танцуюць сняжынкі, ад таго што ў вокнах бачныя гірлянды, ад таго, што ў горадзе ўпрыгожылі елкі.
І стомленая я крочу па вуліцы, глядзячы на ўсю гэтую прыгажосць. І кожная частка мяне радуецца таму, што ўсё гэта існуе.
Снег ціхенька парыпвае пад нагамі. Я нясу ў руках маленькую жывую елачку, у заплечніку ляжаць шарыкі, гірлянда і паўкіло мандарынаў. І я ведаю, што прыду ў пустую кватэру, дзе чакае мяне толькі котка, але ад гэтага не робіцца сумна, бо я ўсё ўпрыгожу так, як хочацца толькі мне. І гэтая елка будзе рабіць мой дом нашмат больш утульным, нават калі котка спакусіцца на яе. Гэта маё месца. Я ведаю. І таму мне будзе добра ў гэты новы год.
***
Кватэра пустая і халодная, але хутка тут усё будзе пахнуць елкай і мандарынамі. Котка будзе мітусіцца пад нагамі, а я буду шмат гадзін бегаць вакол елкі, вырашаючы куды лепей павесіць тое ці іншае ўпрыгожанне. А потым, стаміўшыся, лягу на канапу з цэлым пакункам мандарынаў, уключу які-небудзь калядны фільм — і мне будзе цёпла.
Будзе цёпла ад утульнага вуркатання коткі пад бокам, будзе цёпла ад елкі ў маім невялічкім куточку. І настрой такі святочны-святочны.
А вечарам зноў выйду на вуліцу дыхаць марозным паветрам, слухаць рыпенне снегу і катацца з горкі, зусім як малое дзіця. Але для мяне гэта і ёсць свята. Той час, калі ты можаш дазволіць сабе вярнуцца ў дзяцінства і не думаць пра тое, што трэба быць сур’ёзнай дарослай. Ісці, ні аб чым не думаць і ехаць на драным пакеце з горкі, адчуваючы толькі свабоду і халоднае паветра. І дыхаць на поўныя грудзі. А вакол цішыня: для дзяцей занадта позна, а дарослыя занадта сур’ёзныя. І ты адна. Адна сярод цішыні і святочнага настрою.
А потым піць какаву ў маленькай кавярні на рагу вуліцы. Ціхай і атмасфернай. Там дзе, грае «Last Christmas», дзе Сія толькі пачынае сваю песню пра сноўмэна. Адчуваць гэта, упітваць кожнай клетачкай свайго цела. Жыць у тым сусвеце, дзе ёсць толькі я і свята. Там, дзе я шчаслівая. Там, дзе я магу быць простай, дазваляць сабе быць дзіцем. Хоць раз на год.
У кавярні я і барыста. Ціха, утульна, прыемна. Я ўдыхаю пах кавы і мне цёпла. На новы год мне заўсёды цёпла.
— К-какаву, больш гарачую чым звычайна, — просіць дзяўчына, якая толькі што ціхенька ўвайшла.
Я нават не заўважыла яе спачатку. А потым яна села на суседняе крэсла і кінула пусты позірк у вакно. Я бачыла, як дрыжаць яе плечы, як няёмка яна трымае гарачы кубачак, як коцяцца слёзы па яе шчаках. Я ўзнялася з места і зрабіла крок да яе.
— Абдыманкі? — спыталася я.
Яна кіўнула галавой і прыціснулася ўсёй сабой да мяне. Я гладзіла яе спіну, адчуваючы дрыжыкі.
— Дзякуй, — кажа яна і робіць крок назад. Яна ўсміхаецца. Сціпла, але ўсміхаецца. Цяпер я бачу яе вочы. Глыбокія, нібы акіяны. Акіяны поўныя слёз.
— Не павінны прыгожыя дзяўчыны так плакаць. Ведаеш, усім бывае дрэнна. Але ўсё адно будзе лепш. Гэта не канец жыцця, сонейка. Усё будзе добра, павер мне. Хутка новы год, а ты тут… Давай, хопіць, — я намагаюся яе супакоіць.
Яна глядзіць на мяне вачыма поўнымі болю. Я не майстар чытаць людзей, але тут усё было відавочна.
— Балюча? Я ведаю. Мне таксама бывае балюча. Але мы ўсё гэта перажывём, так?
Яна ківае і садзіцца на крэсла. Я прыдвігаю сваё бліжэй і таксама саджуся. Чалавек-свята ўва мне ператвараецца ў чалавека-камізэльку.
— Ведаеш, ёсць такая практыка ў псіхалогіі, калі ты можаш расказаць усё незнаёмаму чалавеку, якога ты ніколі больш у жыцці не пабачыш. Хочаш, я паслухаю? — як жа дзіўна я зараз адчуваю сябе, калі прапаную дапамогу.
— А гэта сапраўды дапаможа? — пытаецца яна, — мне няёмка.
— Тады не трэба. Але вось што скажу. Усё будзе добра. Толькі трэба верыць у цуды. Дамовіліся?
— Дамовіліся, — сумна ўсміхаецца яна.
— Тады я пайду. А ў цябе ўсё будзе добра. Зразумела? — я падымаюся з крэсла і раблю крок да выхаду.
***
А на вуліцы снег. Ціхенька хрупасціць пад нагамі. І я крочу па вуліцы, думаючы пра гэтую сустрэчу. Нехта крочыць за мной — я чую гэтае «хрум-хрум» ззаду. Людзей вакол амаль няма, але яшчэ не надта позна. Кладуся на снег. Гляджу на зоркі і думаю. Так шмат людзей на гэтым свеце. Як тых зор. Мерыяды. І лёсам нам прызначана сустрэць таго адзінага, з якім ты будзеш побач усё жыццё. А хто з тых мерыядаў той самы? Як зразумець?
Нехта кладзецца побач са мной. І накрывае далонь сваёй.
— Ты змерзнеш, — кажа знаёмы голас.
— Не змерзну, — адказваю я і гляджу ў вочы-акіяны.
— Прапанова пагаварыць яшчэ актуальная? — пытаецца яна, гледзячы на мяне.
— Канечне, — усміхаюся я, — але толькі падымайся. Халодна ўсё ж ляжаць на снезе.
І мы падымаемся, я працягваю ёй руку.
— Хочаш яшчэ какавы? — прапаную я, а яна ківае.
Мы вяртаемся ў кавярню, дзе я бяру два напоі, пакуль яна чакае на вуліцы — не хоча сядзець на месцы.
Я не прымушаю яе гаварыць і яна крочыць побач моўчкі. Напэўна, збіраецца з думкамі.
А потым яна расказвае ўсё. І тое, што засталася адна ў незнаёмым горадзе, кінутая ўсімі. І тое, што гэты дзень павінны быў найлепшым у яе жыцці, але яе партнёр проста не прыехаў, нічога не сказаўшы. На тэлефоне толькі гудкі, а ў сацыяльных сетках поўная цішыня. Ніводнага адказа на ніводнае пытанне, а потым увогуле «вы не можаце дасылаць паведамленні, бо знаходзіцеся ў чорным спісе».
— Неяк так, — завяршае яна расказ, а я раблю крок да яе і абдымаю, намагаючыся забраць хоць частку яе болю.
І мы крочым далей па вуліцы пад ціхае хрупасценне снегу, пад музыку, што грае з крам і кафэ. Сія пяе пра дом, які знаходзіць у чалавеке, а я думаю пра тое, што напэўна, дзяўчына, нават імя якой я не ведаю, бачыла ў тым чалавеке свой дом.
— Слухай… А давай патанцуем? — прапануе яна і бярэ мяне за руку. А я не супраць.
І музыка вакол нас робіцца нібы грамчэй. І мы стаім пасярод тратуара, пакуль зусім побач праязджаюць машыны. Але мы не чуем — вакол нас толькі музыка. І снег. Сняжынкі, якія таксама танцуюць мудрагелісты вальс.
I want you to know that I’m never leaving
‘Cause I’m Mrs. Snow, ’til death we’ll be freezing
Yeah, you are my home, my home for all seasons
So come on, let’s go
І я адчуваю дом і цеплыню. Я зноў адчуваю свята. Спадзяюся, яна цяпер таксама.
— Дарэчы, я Ульяна, — кажа яна, калі песня заканчваецца, як і наш недарэчны вальс пасярод вуліцы.
— Ая, — усміхаюся я, — так, гэта поўнае імя. Усяго дзве літары.
— Як прыгожа… — яна здзіўлена глядзіць на мяне, а потым пытается: — А як па бацьку?
— Аляксандраўна. — адказваю я, а потым разумею да чаго было пытанне. — Калі гэта пытанне сугучнасці, то скажу адно, мае бацькі захацелі нечага незвычайнага. Атрымайце-распішыцеся, Ая Аляксандраўна.
— Ды добра гучыць, мне падабаецца, — у яе ўсмешка на ўвесь твар. Яна вельмі прыгожа ўсміхаецца. І мяне радуе гэтая ўсмешка. Гэта значыць, што зараз ёй лягчэй.
— Дзякуй, — крыху сарамліва кажу я, — мне прыемна гэта чуць. Пойдзем далей? Ты не замерзла?
— Пойдзем.
І мы разам ідзем па вуліцы, часам смеючыся ва ўвесь голас. Часам спыняемся. Танцуем пад знаёмыя песні. А снег усё ідзе і ідзе. Рыпіць пад нагамі, ствараючы дадатковы акампанемент нашым танцам.
Мы вяртаемся туды, дзе я пачынала свой шлях сёння — у той парк, дзе я катался з горкі. Чамусьці я выцягваю з кішэні пакет, саджуся і еду.
— Давай са мной, паехалі, гэта весела! — крычу я, а яна садзіцца і таксама з’язджае. Мы заліваемся смехам. Я зноў адчуваю сябе дзіцём. Я стамілася быць сур’ёзнай, сумленнай дарослай.
І мы катаемся з горкі, пакуль не замярзаем да костак. І мы рушым далей. Яшчэ крыху і мы каля майго дома. Не хочацца расставацца зараз. Яна сумна глядзіць мне ўслед, а я падыходжу да пад’езда. У гэты момант я ўзгадваю яе расказы. Яна адна. Кінутая ў зусім незнаёмым горадзе. Я не магу пакінуць яе тут. Я зноў сумленная дарослая. Я зноў думаю рацыянальна. Я вяртаюся да яе, бяру за руку, усімаюся і кажу:
— Пойдзем са мной. Не хачу цябе тут пакідаць.
***
І яна застаецца са мной. У маёй кватэры, побач з маёй коткай. Я засцілаю ёй свой ложак, а сама кладуся на маленькі фатэль.
І раніцай яна застаецца.
Я прачынаюся ад неверагоднага паху з кухні. Я не памятаю, калі апошні раз так пахла ў маёй кватэры. На стале стаіць фрэнч-прэс з гарбатай, які я нават не ведаю, дзе яна адшукала, а сама яна смажыць сырнікі, апранутая ў маю піжаму, якую я сама ўчора ёй дала.
— Добрай раніцы, — кажа яна, — сядай снедаць.
— Добрай, — усміхаюся я, загадзя ведаючы, што нікуды яна ўжо не сыдзе.
Яна прапахне мной, мандарынамі, елкай і коткай. Какавай, глінтвейнам і святам. І ёй будзе цёпла. Котка будзе вуркатаць у яе пад бокам, а сама яна спакойна спаць у мяне на плячы ў навагоднюю ноч.
— Сама ж казала — трэба верыць у цуды, — усміхнецца яна потым. А я адкажу:
— Так, і ты мой сапраўдны калядны цуд.