Такая розная магія - Такая розная магія
Маладзік узыходзіць на бясхмарным небе, ачоліўшы няспешны танец мудрых скромніц-зорак. У вакно прабіваецца цёплае аранжавае святло начнога жыцця горада, вось толькі для дасведчаных яно зусім не падаецца ўтульным. Пад покрывам ночы варацца нагаворныя зеллі, прызваныя заняволіць тых, каму не пашанцавала адказаць чараўнікам узаемнасцю; накладваюцца на гліняныя чарапкі ілюзіі, што на нейкі час робяць іх неадрознымі ад чыстага золата; сплятаюцца заклёны над смяротнымі атрутамі, каб яны былі без смаку і колеру; а недзе ўдалечыні нязменна разбіваюцца аб магічныя шчыты вогненныя шары. Праўда, не ноч усяму таму віной, бо тыя ж самыя заклёны чытаюцца і ўдзень, і зранку, і ў летнюю спёку, і ў лютую зімовую сцюжу.
Шчаўчок пальцамі – і над сталом запальваецца маленькі агеньчык, мякка ахутваючы пакой непараўнальна больш утульным святлом, чым гарадское. Асвятляе даволі патрапаную кнігу, што ляжыць на стале. Падступіцца – боязна. Ля карэньчыка бачна, што некалькі аркушаў вырваныя. Яшчэ некалькі – устаўленыя, але не ўклееныя, і іх абтрапаныя краі жаласна тырчаць з і без таго няроўнага стоса старонак.
А яшчэ ж магіяй можна ацаляць безнадзейна хворых. Можна абараняць пасевы ад шкоднікаў і будаваць цёплыя ўтульныя хаты. Можна ствараць дзівосную музыку, што выходзіць далёка за межы магчымасцей звычайных музычных інструментаў. Можна пісаць жывыя карціны, якія будуць захапляць і зачароўваць, а яшчэ ніколі не будуць такімі ж, як учора. Можна начараваць крыштальна празрысты парасон, каб, не намакаючы, сядзець на даху даждлівым вечарам, пацягваючы духмяную травяную гарбату…
Ды чаго толькі нельга рабіць з дапамогай магіі.
Пальцы кранаюцца мяккай шурпатай вокладкі. Кніга заклёнаў. Тых заклёнаў, якія ў нашыя дні не ў пашане. Якія не прыносяць багаццяў, не занявольваюць розум і не забіваюць цела. Заклёны з гэтай кнігі ацаляюць і прыносяць шчасце. Толькі адчайныя летуценніцы яшчэ памятаюць словы падобных замоў.
З ціхім шамаценнем адкрываецца кніга і перагортваюцца некалькі старонак. І ўсе – усыпаныя памаркамі, якія нібы назло зробленыя чырвоным атрамантам. Нагадвае кроў – быццам кніга жывая, і яе бязлітасна рэзалі ў спробах выправіць здзейсненыя памылкі.
Учора яны прайгралі.
Па шчацэ скочваецца сляза і застывае ў паветры за імгненне да таго, як расплыцца па старонцы. Таксама магія. Нельга ж дапусціць, каб такая драбяза сапсавала карпатлівую працу.
У літары ўглядацца складана, яны не хочуць складвацца ў словы. Агеньчык над сталом падрыгвае, адгукаючыся на няпэўныя эмоцыі чараўніцы, што яго стварыла. Пяро ляжыць побач некранутае, а чарнільніца яшчэ нават не напоўненая атрамантам.
Але ж хто, калі не яны, будуць чытаць гэтыя заклёны?
Хто, калі не яны, будуць вучыць іншых прымяняць магію дзеля дабра?
Рэзка выцягнуўшы шуфлядку, яна дастала бутэлечку з атрамантам. Напоўніўшы чарнільніцу, рашуча макнула пяро і, стросшы першую кроплю, занесла над старонкай, нібы караючы меч.
Як нельга стаць добрай лекаркай, не пабачыўшы смерць, так нельга стаць добрай ваяркай, не пазнаўшы горыч паразы. А яны ж – і ваяркі, і лекаркі. І калі яны не выправяць памылкі ў заклёнах, на якія ім паказала ўчорашняя параза, то грош цана гэтым мудрагелістым наборам слоў.
Задумаўшыся, яна зірнула ў акно. Вуліцы горада ўсё гэтак жа поўніліся агнямі, а месяц у атачэнні зорак усё гэтак жа абыякава пазіраў з нябёсаў на чалавечую мітусню. І гэтаксама ж абыякава на яе глядзяць і тыя, хто не ўмеюць ці не хочуць прымяняць магію дзеля дабра.
На шчасце, не ўсім было ўсё роўна. Хто-кольвек у свеце яшчэ ўмелі глядзець на зоркі.
Неба імкліва зелянела, выпраўляючы месяц у далейшы шлях – ахоўваць сон жыхароў далёкіх краін. Зоркі гэтак жа хутка цьмянелі, а чырвонага атраманту ў кнізе заклёнаў амаль не засталося – таксама магія. Словы былі замененыя, фразы – выпраўленыя, і іх музыка гучала цяпер без фальшу, без запінкі, больш упэўнена, хаця наўрад ці хтосьці яшчэ заўважыць, колькі зменаў было прыўнесена ў заклёны, што паспелі стаць такімі роднымі. Бадай, нават ніхто, акрамя тых, хто, уласна, іх пісалі.
У дзверы пагрукалі – нягучна, ненавязліва, але й без боязі. Наведвальніца ведала, што ёй адчыняць.
Закрыўшы кнігу – цяпер устаўленыя аркушыкі не тырчалі, акуратна прыклееныя да карэньчыка, – чараўніца ўзмахам рукі зняла з дзвярэй ахоўную пячатку.
– Заходзь.
І, падумаўшы, затушыла агеньчык над сталом – усё ж было ўжо досыць відно.
Дзверы адчыніліся, і ў праёме ўзнікла постаць у плашчы з капюшонам. Чараўніца ўстала з-за стала, узяла кнігу, у пяць крокаў падышла да дзвярэй і ўручыла фаліянт яго ўладарцы.
– Ну што, хадзем? – прагучала пытанне.
Аднак яно было залішнім: паходны плашч ужо спачываў на яе плячах, у руках яна трымала чараўніцкі посах, а на твары – ні следу ад начнога жалю, толькі гарэзлівая ўсмешка і гатоўнасць да дзеянняў.
– Анягож!
Бо хто, калі не яны, будуць нагадваць свету, што магія – гэта ў першую чаргу тварэнне?